bu aralar hiç mi hiç t/adým yok her þey varmýþ gibi her þey ne kadar da yok eskiden tüm çýkmaz sokaklarýn adýydýn be kadýn yaslandýðým her duvarda çöküyorum þimdilerde kendime anla iþte kambur bir yokuþu sýrtlanmýþ egzozu patlak kamyon gibiyim
bilmiyorum belki de patýrtým, gürültüm kavgam kendime sancýlandýkça sakalýmdaki kir doðurganlýðým hep þiirdir adresine bakýyorum da senden önce bu kadar alýngan, kýrýlgan deðildim galiba peronlaþtýkça düþüyor nabzým, ayrýlýða buz kesiyor sanki adýmlarým söyletme beni be kadýn kýrýlganlýðým diyorum hani sana büyüyen yaným
neyse, dilim pek bi yaralý, pek bi küfürbaz bu günlerde gözlerim diyorum gözlerim yeþil kaçkýný alacalý diken ah be kadýn ahh.. kokun diyorum kokun ruhuma barutken, gül teninden öksüz koyduðun parmaklarým yokluðuna tetikken ve günlerden bugün þakaðýma ecelken, adýn adýn kurþuna gelesim var…
//
ilhanaþýcýaralýkikibinondokuz
Sosyal Medyada Paylaşın:
ilhanaşıcı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.