Önümdeki son çýnar devrildi birden bire, Ormanýn en öndeki yaþlý çýnarý benim! Çevrem soðuk rüzgarla çevrildi birden bire; Yüreðimde bir korku, ürpertilerde tenim!
Yolum ölüme doðru korumasýz ve açýk; Þimdi bütün rüzgarlar bana doðru esecek! Bedenler yaþlandýkça benizler solgun, uçuk; Gün gelince görevli nefesini kesecek!
Biliyorum, sýrayla deðil ölüm dediðin; Biliyorum ki ömür ne uzar, ne kýsalýr. Seninle gidiyormuþ verdiðin, vermediðin; Her canlý yaþanmýþtan, yaþanandan ders alýr.
Ölümün karþýsýnda çaresizdir her canlý; Kader yazandan büyük olmuyor insan gücü! Hayat denen zor yolda yorgun kalp helecanlý; Son nefesi beklemek, korkunç ve ürkütücü!
Coþari der ki kimse bilmez benim artýmý, Bu nedenle hayatý hayalle kýyaslarým! Dün yaþandý, bugünse; bir umutla sýrtýmý Ormanýmda benden genç çýnarlara yaslarým.
Ýbrahim COÞAR
Sosyal Medyada Paylaşın:
cosari Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.