Ben bir kozalaktým içimde ki mavi kelebeðe sürekli hasret ve ipekten sevdalar ören,
her düþünün sonunda hayal kýrýklýðýyla yeni yeni ölümler yani kendi içime kendi ömrüme zûlümler düren..
Her defasýnda yalnýz kendini tüketen..
Varoluþa "ahde vefa"ydý
kuruyasýca huyum du bu hep tuttum kendi içimde ki pusulasýz ve pusatsýz þeffaf va mavi kanatsýz bir kelebeðin keremine a(ç)þk/b/ilaç oldum..
Aç bir kelebekti bu ama; gitti, korunaðýna "gözlerini somut"a mutluluðuna deðil de,
kendisini ve çýkmamýþ kör/pe kanatlarýný yakacak, sonsuzluða bile sýðmayacak o bir aylýk ölümsüzlüðe eþdeðer reng/ahenk ömrünü hiç yaþamamýþ kýlacak imkânsýz "bir hâyâl" ýþýða aþýk oldu..
Oysa kendisi þahsýna münhasýr
"ebruli ve parlak tatlý bir yasemen" di.
Þimdi
özüne ve yörüngesine yabancý kendi köklerinde keskin acý bir damla can suyuna hasret o ona hasret ben ona hasret ahhhh gönlüm ah bulamadýn ki bir çare
iyisi mi;
"O"nu iki nüsha bir çiçek gibi resmedip çivileyip as hem akýl hem de gözlerimde ki flu boþluða geçer mi ki böyle bu ömür?
Bu sitemim
yarým yamalak yaþamýn karýn tokluðuna deðil,
a(ç)þk/b/ilaç "sen" yokluðuna...
06/07:Aralýk:2019
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ahmet Karbeş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.