Ben Babamı Özledim

Yaðmaya hazýr beklerdi baþýnda bir bulut,
Umutsuz yaþayamazdý ekmeðiydi umut.
Günün haberlerini radýyodan dinlerdi,
Yorgun olduðunda sabaha kadar inlerdi.

Derdi ki: “Dolaný da deli gönül dolaný,
Doðruydu,dürüsttü,sevmezdi asla yalaný.
Fakirdi,yoksuldu ama gözü gönlü toktu,
Hiç kimsenin malýnda mülkünde gözü yoktu.

Dürüstlüðün yükünü omuzlamak aðýrdý,
Söze, dedikoduya kulaklarý saðýrdý.
Akþam olduðunda gaz lambasýný yakardý,
Kahve gözlerini kýsar uzaða bakardý.

Düþündüðü þey, çocuklarýydý bir de iþi,
Çaðlayana benzerdi uzaklardan geliþi.
Sinirliydi çabuk kýzar,çabuk yatýþýrdý,
Öfkesini alamaz,annemle çatýþýrdý.

Bazen bir tüy gibi yumuþak,bazen katýydý,
Tüm mal varlýðý arabasý bir de atýydý.
Varlýðýnda giderdim adým adým ileri,
Yakardý bazen kývýlcým gibi türküleri.

Erdemliydi,”zamanýn evliyasý” derlerdi,
Ve de saygý gösterirler,hürmet ederlerdi.
Sekiz çocuða bakan bir kahramandý babam,
Küçük evimizde sanki bir sultandý babam.

Babam, genç yaþýnda seni bizden aldý ölüm,
Yüreðimize büyük acýlar saldý ölüm.
Caným babamdý benim en büyük kahramaným,
Gözümde hâlâ büyük ve ben ona hayraným.

Babam,üstüme rahmet gibi yaðan yaðmurum,
Þimdi topraðýna bakýp bakýp aðlýyorum.
Bulutlarý gözlerinde taþýyan adamdý,
Ýþte o adam iyi ki benim can babamdý

Sosyal Medyada Paylaşın: