UYANIŞ

Uyanmak,ansýzýn içli bir uykudan...
Daðýnýk bir geceden yeni bir sabaha,
Tüm o kokuþmuþ heveslerin bittiði bir geceden,
Sabaha uyanmak hiçbirþey yaþanmamýþ gibi,
Geriye kalan kýrýk kalpler ve baþ aðrýsý,
Bütün gün iþkence nöbetleri...
Hayatýn amacýný yitirdiði an.
Düþ kurmak bile düþ oldu artýk,
Savrulmuþ bir hayatýn gölgesinde yaþamak gibi...

Yüreðimin kuytularýnda ürküttüðüm,
Iþýk görmemiþ,ses duymamýþ hislerimi tanýmaya çalýþtým son kez.
Artýk kendimle yalnýz kalmaya korkar oldum,
Ruhuma hesap vermekten korktum belki,
Gizlenmiþ gerçeklerin acýya dönük çehreleriyle yüzleþmekten...
Yabancý odalarda zaman tanýmamýþ mekanlarýn,
Dört duvarsýz tutsaklýðýný yaþamýþým...

Yollar çýkaramaz beni artýk gündüze,
Verasýzlýðýn kurduðu tuzaklar,
Kadehime damlatýlan zehirden baþka birþey deðilmiþ.Anladým...
Aklýn körkuyularýndan geçip dalmak rüyalara,
Sonra aramak kendi benliðini,kaybettiðin renklerini.
Ve inkisarýn aðlattýðý bir sokak çocuðu yüzüme bakan þimdi aynalarda...
Çaresiz,gözlerimdeki anlamýda çalmýþlar,
Acýsýz,sevgisiz,aðlamayý unutmuþ,tebessümünü yitirmiþ...
Gülümsemekten utandý aynadaki yüzüm,
Yýlýþýk bir kahkahadan arta kalan,
Son bir tebessümle el salladý geceye...


Sosyal Medyada Paylaşın: