Gece ve Sen
sen gel ki , aðlamasýn gece
öksüz bir nefer gibi vurulup vurulup
sen gel ki , aðlamasýn gece
böyle benim gibi unutulup unutulup
sarýyer sahillerinde þu ürkek yýldýzlar olmasa
þüphesiz bir yumruk inerdi semadan göðsüme
yalnýzlýðýn keskin hançeri gibi hayasýz,
unutulmuþluðun acýmsý þarabý gibi tatsýz ...
ben ki , sözcüklerimi sensizliklerde yitirmiþim
elim kolum baðlý ümitli bekleyiþlerde - ve dilim-
gardý inmiþ bu yosun kokulu gecelerde
þüphesiz bir yumruk inerdi semadan
bu hüznümün bitip tükenmiþliðine ...
o yýldýzlar ki ; yüreðime üþüþür sevinçleri
tenha bir buluþmadaki keder gibi
hasretini demlediðim bu solgun saatlerde ;
gülmesi sen, utanmasý sen ...
o yýldýzlar ki , bilmezler
sen gülsen hepsi tereddütsüz aðlayacaklar ....
sarýyer sahillerinde sabaha karþý
denize düþmüþ yüzünün aksi,
yýldýzlar kaçývermiþ ve sönüvermiþ istanbulda tüm fenerler
sarýyer sahillerinde sabaha karþý,
martýlar tünemiþ senin münzevi gidiþlerine
ve ben bir þiir yazmýþým düþümde
ve sessizce daðýlmýþ gözyaþlarým geceye ...
sen gel ki , aðlamasýn gece
böyle serseri gibi yerlere düþüp düþüp
sen gel ki , bitsin bu iþkence
ansýzýn kaybettiðim, seni bulup bulup ...
-oysa geliþini görürüm ben her gece düþümde-
Anýl Atik , 2008
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.