BİR AKŞAM ÜZERİ

Bir akþam üzeri bekledim kapýnda.
Ellerimde güllerden bir demetle.
Ve sen gelmedin bir daha.
Yaðmur yaðýyordu bu þehre,
Tozlu günahlarý süpürmek için.
Kaldýrýmlarda yosmalarýn ayak týkýrtýsý.
Ve bir sabi iliþir gözüme, titrek bir halde.
Üstü baþý periþan, sýðýnacak kuytu bir yer aramakla meþgul.
Pencereden seyrediyor insanlar yaþanýlanlarý.
Kimin umrunda kimsesiz çocuklar.
Kalbi kýrýklar.
Yolda kalanlar…

Rüzgar aðýtlar yaktý gidiþinin ardýndan.
Sonra zaten hiç bahar gelmedi ömrüme.
Yoldaþ oldular bana kimsesiz çocuklar.
Saðlamdýlar, dost sandýklarýmýzdan bile.
Her birinin acýklý bir hikayesi var,
Boþ uðraþlarý býrakýp dinlemek istersen.

Bana mý öyle geliyor bilmem.
Ya da çok mu duygusal oldum son zamanlarda?
Bu yüzyýl insaný öyle saðýr oldu ki yaþanýlanlara.
Yakýnýnda can çekiþeni umursamaz oldu.
Arif Nihat’ýn dizelerinde dediði gibi,
“Bize bir nazar oldu, cumamýz pazar oldu.
Ne olduysa hep bize azar, azar oldu.”

10.05.2018 ÖMÜR GÜRBÜZ

Sosyal Medyada Paylaşın: