Ýkrâ! Yakup’un deðil; Kuyunun kör olduðu ayettir bura...
En sevdiði oðlaðý kurda kaptýrmýþ, Bir çobanýn çaresiz hüznü var üstümde; En sevdiði oðlaný bir kardeþ kavgasýnda kaybetmiþ bir peygamber bedduasý sanki. Tek evladýný bir aþiret kavgasýnda kaybetmiþ bir Dul Fatýma yalnýzlýðý üstelik... . Allah’ým; O kadar yal(🚶)nýzým ki; Atsam bir kuyuya diyorum kendimi, Karanlýk öper kesin gözlerimi... Düþsem bir uçurumdan aþaðýya; Düþ’sem topraða, Ya toprak acýr bana Ya topraðýn acýr caný da..
Bütün acýlar seviþsin istiyorum içimde Seviþtikçe çoðalýr belki de... Bir acým varsa bilirim ki o yalnýzdýr Yalnýzlýktan ya acým acýr bana Ya acýmýn acýr caný da... Allah’ým o kadar acým ki üstelik!
Sosyal Medyada Paylaşın:
idoloji Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.