Ruhun baþlangýcý hüzün ise sonu yalnýzlýktýr diyen bir Þairin þiirinde kalemim gülüþünü nakþediyordu ayrýlýk kokan mýsralarýma, Gözlerim dalýp giderken günbatýmýnýn o eþsiz güzelliðine, Kalbin,sevgiye giden tüm yollara mührünü vurup nefretini üzerime seriyordu, Ve gözyaþlarýný tutamayan bulutlar,bir sel gibi buza dönmüþ tüm bedenime dolup taþýyordu, Güneþ bile korkar oldu ýþýðýný harap gönüllerimize saçmak için, Küle dönmüþ ve arsýzlaþan duygularýma ne bir tatlý söz ne de yaralarýn merhemi tebessümün yeterdi oysa.. Ey uçurumda umutlarý asýlý kalan asil yalnýzlýðým! Acýyý sevmek olur mu? Kýrýntýlarýný onaran Þairin virane kalbine, Gel,dokun tenime, Sar kollarýný bedenime ve tüketme sözcüklerimi dilsizliðine...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Emin Herki Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.