PAPATYA TARLASINDAKİ HİKAYE

Yýllarca aklýn ve mantýðýn kölesi olarak,
Mutsuz bir hayata sahip bir garip düþünün…
Aþkýn ne olduðunu sadece þiirlerde ve romanlarda görmüþ biri…
***
Pýrýl pýrýl bir bahar sabahý,
Yer çekimi olmayan bir papatya tarlasýnda açtý gözlerini.
Güneþ bahar güneþi, teni incitmeyen bir sýcaklýkla tepede ýþýl ýþýl parlýyor…
Garip, bilmeden bir aþk hikayesine uyandý apansýzýn…
***
Baþýnda papatyadan taç olan,
beyaz giysili bir melek gördüðünde, hissettiðinin;
Ne sözlükte bir karþýlýðý var,
Ne okuduðu aþk romanlarýnda,
Ne de destanlarda,
Hiçbir yerde rastlamadýðý bir duygu.
Ölümsüz, masum ve güçlü bir duygu olduðunu hissedebiliyor sadece…
***
Bazý insanlar vardýr,
Cemre gibi düþer hayatýnýza,
Kýþýnýzý bahara çevirir,
Gecenizi gündüze,
Hüznünüzü mutluluða…
Ýþte bu papatya tarlasýna düþen cemrenin hikayesidir...
***
Hikaye bu ya…
Garip görmeden, dokunmadan,
koklamadan aþýk olmuþtur…
Hem de ateþe…
Dokunamadýðýn, saramadýðýn, koklayamadýðýn,
Yanarsýn uzak dur dedikleri ateþe...
Bile bile aþýk olmak nedir bilir misiniz?
***
Garibin cemresi ateþtir.
Akýl terazisinden muaf, mantýk dünyasýndan müstesna,ufuk çizgisinden uzak…
Gerçeklikle hayal arasýnda, uyku ile uyanýklýk arasýnda, varla yok arasýnda,
Aþk ile sevgi arasýnda bir hikâye bu…
Hikayenin baþý var ama sonu yok…
Akýla, mantýða, kurallara karþý yazýlmýþ bir baþkaldýrý bildirisidir bu!
Sosyal Medyada Paylaşın: