Ýki ucu keskin Bir býçak gibi bakýnca, Ilýk ýlýk Damla damla Ýçime içime aktý Unutturdu Göz pýnarlarýmda fosilleþmiþ Yaþlarý, Tüm piþmanlýklarý sýyýrdý Beni benden ecelsiz ayýrdý..
Kapanýrken Utanðaç bir esefle Böyle kendi kendime Git gide açýlýyordu Kalbimle aramda ki mesafe..
Kalemim biçer döver olup Vira gam hasatlýyor du Yanlýzlýklarýmý büyüten geceye, Boynu bükük Dilenci her heceye..
Teðet geçiyordu mutluluk Teðet De get ulan umutsuzluk Dedim, De get..
Eyyyyy Gözleri gurur körü Endazesi uçurum sevgilim Bil ki Yalnýzca Uyuyunca diniyor, Karanlýkta soðuyup sönüyor Yaralarýmda ki Gün ve gül yanýðý közlerin Nasýl kapanýr artýk bilmem Ah benim o Uykusuz gözlerim Zavallýdan da zavallý yüreðim..
Bu naif Ve dobra Koþulsuz sevmeler le Beðendiremedin kendini Ne proleter hizmetçiye Ne de burnu havada Burjuva bozuntusu ece’ye..
Oysa Her defasýnda En maviye doðmuþ, Vefaya, Sadakata Mertçe soyunmuþtun hep..
Siz se Hep hoyratça Hiç acýmadan Gömdünüz ulan beni Çözümsüz bir bilmeceye Ve Sürme diye Gözlerime mil çektiðiniz O simsiyah geceye..
Heyhat, Bilin ki
Kaçýnýlmaz Ve gebedir;
Katran ve Hüzün karasý tüm gecelerin Þafak sökerken boyanmasý Bembeyaz bir sabaha Boynumda asýlý Yaþamak sevdalý Masmavi Ve yeni bir umuda... 02/03:Kasým:2019 Saat:04:33
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ahmet Karbeş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.