Yüreðimde deprem var. Sarsýlýyor umutlarým... Gel demeliydim yar. Gel de yaremi sar! Diyemedim. Biliyorum bir yangýn, Bir yangýný körükler. Biliyorum, Yüreðimi yine saracak, Gölgeli alevler. Göz yaðmurlarýný serpiþtirsem, Yangýnlar söner mi bilmem. Bilmem umut vurgunu olur muyum yine? Yangýn daðýtan rüzgarlarýn Geçmesini beklerken... Bilmem beklemek mi zor? Yoksa beklenmek mi? Aþamayýp daðlarý, Yorulmak mý? Daðlar mý ürkütücü? Yoksa ben mi güçsüzdüm? Belki de sen cýlýz sevmiþtin. Boþver! Tüm sorularý, tüm sorunlarý... Anma adýmý, Hafýzanýn en tozlu rafýna kaldýr. Hatta unut! Ben de unuturum belki, Umudum yareli, yüreðim pareli. Kalemim kýrýk. Susmayý seçiyorum... Kendime, Hayallerime, Sana, Aleme...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Hicran Aksakal Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.