Çare'SEN'sizim

Çok çaresizim þimdi.
Ýçimde kandan aðýtlar koparken,
Yüzümde çaktýrmamanýn verdiði anlamsýz gülümseme var.
Söylenenler bir kulaðýmdan giriyor,
Diðerinden çýkamadan yok oluyor.
Laf anlatmayý býrakýn, o son sözlerden sonra laf dinleyecek halim bile yok artýk benim.
Ýnsanlar anlamasýn diye anlamsýz sýrýtmamýn yaný sýra yarý baygýn bakan gözlerim, aslýnda buðulu haliyle hislerimi ele veriyor.
Sýnýrsýz hayal furyasýnýn içinde sörf yaparken beynim,
Kalbim kýrýk döküðü toplamak þöyle dursun, daha nasýl un ufak ederimin derdinde.
Midem býrakýn yemeyi içmeyi, aðzýmdan fýrlayýp; ‘’ben daha fazla bu bedende kalamam!’’ havalarýnda.
Beynim anlamsýz sorulara, olabilecek en anlamsýz cevaplarý vermenin tesiriyle þokta.
Nasýlsýn sorusuna neþeli bir ‘iyi’ deyip geçen aðzým, utanýp iyelik ekini kaldýrmýþ durumda.
Ama bir yerim var ki...
Orasýna birisi dokunsa dinamit yerleþtirilmiþ bir bina gibi salývereceðim kendimi;
Avuç içlerim…
Þöyle demiþti þair; ‘’Gözlerimden öptü, Ellerimden öptü, ellerimden. Avuç içlerimden öptü. Unutabilir misin þimdi? Ben, ölsem unutamam.’’

Sosyal Medyada Paylaşın: