ARDINSIRA KEDER DÜNYASI
Demin yürüyordum yaðmura esir parkeleri sökülmüþ kaldýrýmlarda,
Yýkanmýþ bir þehir kokusu, durulanmýþ bir bahçývan çiçeði gördüm.
Öyle zavallý, üzerindeki his yetim býrakýlmýþ bir çocuk çaresizliðidir,
Ve gözlerinde ki bekleyiþ, müebbet yemiþ bir mahkumu bekleyen kadýn hasretidir...
Gittim, sokuluverdim usulca yanýna, farketmedi bile geldiðimi,
Aðlamasý aðýr basýyordu ayak seslerimi, ve iþitmedi sesleniþimi.
Sus dedim, aðlamak nafile bacým, göz yaþlarýn geriye almaz zamaný,
Maksadýn rahatlamaksa ve içinden atmaksa bütün derdi hicraný,
Buyur dedim, baþýný koyacaðýn bir omuz, ve derdini anlatacaðýn bir yürek,
Geride býrakanlara aðlasa da sarýlýverdi bana, belki istemeyerek...
Baþýný omzuma yasladý, hicranýný yüreðime,
Bu aðlayýþ gözden deðil dedi, sor bakalým yüreðine,
Hangi vicdan terkeder sevdiðini, böyle uluorta böyle yetim,
Dün hayatýmý bugün beni kaybettim
Bi an baktým, dayanamadý üzüntüye kadýn kendinden geçmiþ,
Þimdi öðrendim ki geçen babasýný, dün annesini, bugün sevdiðini kaybetmiþ...
18.10.2019
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.