HEP ÇOCUK KAL SEN RUHUM!

Yüreðime bir baþka hüzün çöktü bugün
Yaðmur yaðýyor gözlerime üþüyorum
Papatya misali uçurum kenarýndayým
Hayattan ha düþtüm ha düþüyorum
Yalnýzlýktan oldum olasý korkuyorum
Ellerimi uzattým beni sevgiyle tutun.

Mazim geldi geçti gözlerimin önünden
Mutlu olduðum günüm çoktu çocukken
Bir kuru ekmekle bile mutlu olurdum
Çocukluk çaðýmda kaldý iç huzurum
Büyüdüm diye bilmem ki niye
Terk etti beni hayallerim, umudum.

Mutluluðum çok özledim seni
Bekliyorum ömrümün son duraðýnda
Labirentler sapaðýnda ara bul beni
Kaybolmadan hayatýn karanlýk dehlizlerinde
Boðulmadan içine çeken gýrdaplarýnda.

Bilir misin çocuk kalmak ne demek
Küstüm demek, küsmeyi bilmemek
Aðlarken gülmek, inanmak sevmek
Mümkün deðil elbette biliyorum
Ýstesem de çocukluðuma dönemem
Ama ben yinede çocuklar gibi sevinmek
Ýç çekerek aðlamak, ardýndan gülebilmek
Hala küçük þeylerle mutlu olmak istiyorum.

Ardýna kadar açtým kollarýmý
Geri dön diyorum ey çocukluðum
Sana çok ihtiyacým var biliyor musun
Küçük müyüm, hayýr deðilim
Oldum kocaman yaþlý bir kadýn
Büküldü belim, döküldü diþim, aðardý saçým.

Þimdi daha iyi özümsedim anladým
Yaþlanmanýn zorluðunu öðrendim
Kavramda geç kalmýþ olsamda
Elimde olmuþ olsaydý eðer...
Býrakýp çocukluðumda
Seni büyütmezdim
Hep neþeli kalýrdý gönlüm
Heba olmazdý geçip giden ömrüm
Tek ricam var þimdi senden ruhum
Kimse anlamasa da olur, sen yeterki anla
Çocukça mutluluklarý, nefes aldýkça yaþat bana.




17 EKÝM 2019
Melek Tiryaki

Sosyal Medyada Paylaşın: