Uçtum da konamadım !

Bir güzele vuruldum, adýný anamadým.
Susuzluktan çatlarken, göllerde kanamadým.
Hiçbir dünyalýk sevda, doyurmadý ruhumu.
Ateþlere atladým, ýslaktým, yanamadým.

Beyaz olsun diledim, yüreðim yaðan kardan.
Bin bir çiçek topladým, daðdan, tepeden, kýrdan.
Hep arýnmak istedim, ruhumu saran kirden.
Kýrklandým gözelerde, yine de yunamadým.

Sallanýrken “Hak” diyen, tahta beþikler gördüm.
Tebessümlü yüzlerde, nurlu ýþýklar gördüm.
Birbirini delice seven aþýklar gördüm.
Aþký Allah yarattý, seveni kýnamadým.

Hep bahane aradým, kendimden kaçmak için.
Neler vermezdim neler, gül olup açmak için.
Kuþ olmaya özendim, semaya uçmak için.
Vakit geceymiþ meðer, uçtum da konamadým.

Menzile varýlýr mý, boþlukta süzülmekle ?
Kara kýþ biter mi hiç, soðukta büzülmekle ?
Elli koca yýl geçti, aðlayýp üzülmekle.
Buz kesti yanan yürek, yine de donamadým.

Sosyal Medyada Paylaşın: