Kâbe’de dünya yokluk sona eriyor açlýk Bakýnca etrafýmda görünür daðlardan kaf Ortaya çýkýyor sýr þaþýrmýþ dilde çýðlýk Mekân, zaman ölüyor… Aydýnlanýyor etraf!
Kimde günahý görse saklar Kâbe örtüsü Gözyaþlarý sel olur, yüzdükçe huzur tavaf Aþk yangýna dönüþür, vuslat olur dürtüsü Taþýnda nur görürüm kalbim olunca sarraf!
Aðaç aþka gelince meyve verir çiçekle Zahmete aldýrmadan anne gezer bebekle Allah’ýn evindeyim dua, niyaz, dilekle Misafiri olmuþum, diliyorum Haktan af!
Nadir yaðarmýþ yaðmur, yaðmurunda ýslandým Göl olmuþ deryasýnda bata çýka dolandým Su dolmuþ mermerinde secdedeyken utandým Günahýma mazeret bulamadým, tek bir laf!
Karasýndan anladým, içinde þu dünya yok Kapanmýþ þer rüyaya, örtüsünde riya yok Þu gurbette gezerken döneceðim sýla yok Ecelimin ötesinde anladým, cennettir saf…
Saffet Kuramaz
Sosyal Medyada Paylaşın:
saf şiir Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.