Acýyý keþfetmiþ bir çocuk, hüznü, daðlar gönlü boyunca. Gevrek gevrek tüttürür bulutlarý. Yakar bahtý kara mercanlarý.
Bu son olsun deniz, deniz aðlar ufkuna Seslenir kayboluþun yokluðuna. Sonra diker gözlerini güneþ, bir kez daha batar, gönlü boyunca.
Süzülür çocuðun alnýna dolunay , boynundan akar ince yaþlarý, ürperti verir topraðýn umutlarý.
Ýþte o bakýþlarda geceyi gördüm ben. Diksen dikilmez kara umutlarý Bu son olsun, toplar kendini Adem oðullarý.
Ayaklarý titrek, ürkek bir kýsraksýn sen Ancak nihayetinde yeleli bir parçasýn Seni bu kýsrakla eþitlemiþ toprak, haykýrýr dolunaydan. Çek o yaþlarý, ürperti deðil topraðýn umutlarý. Nihayetinde ürperten de topraktýr. Bre adem oðullarý.
-Ömer HATÝPOÐLU (Þiirin Hikayesi Kýsmýna Bakýnýz)
Sosyal Medyada Paylaşın:
Zpeair Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.