Sensizliðin sessizliðiyle uyandým bu sabah, Saat henüz 05.33, Güneþ daha açmamýþken gözlerini ufka, Karanlýk tüm güzelliðiyle yavaþ yavaþ kayboluyordu, Bulutlar aðlamamak için nöbet tutarken, Rüzgar içte biriken hüznü esip savuruyordu yürekte fýrtýnalar kopartýrcasýna.. Ve yaðmur o eþsiz ihtiþamýyla dokunurken kanayan yarama, Kalemim son cümlelerini döküyordu mýsralarýma, Ciðerlerim öyle susamýþken bir dal sigaraya, Yalnýzlýk,ruhu arýndýran bir ilaç gibi beni teselli ediyordu , Ama ne çare Dilba Haným! Özlemek,hiç bu kadar aðýr gelmemiþti gülüþünden mahrum býraktýðýn tenimin özlerine...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Emin Herki Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.