Şems ile Mevlâna

Þems’le birlikteydik dün gece
Bugüne gelemedik kaldýk dünde.

Kimdir Þems? Bilir misiniz hikâyesini?
Öyleyse, açýn can kulaðýnýzý
Dinleyin aþkýn Zülfikâr’ýný iyicene.

Bir genç var Rum diyarýnda,
Babasý Bahaddini Veli,
Orta Asya’nýn küskün gideni.
Üzmüþtü yazýk, hükümdar sevileni,
Alacak dediler elinden taht ile tacýný.
Kýrýlýrsa bir aþýðýn gönlü! Heyhat!
‘Ben savaþ açtým, bilsin cümle âlem böylece’
Hakk kelâmýný duyamamýþtý zira
Sultan bilmem kaçýncý kethüda.

Dillere destandý Türk’ün yurdu
Çöl olup kurudu,
Can suyu küsüp gidince.

‘ Ben’ dedi, Þems,
Donup kaldý herkes
Oysa bilinirdi yediden yetmiþe,
Can verir bu yolda
Kim söyler ise ‘Ben’ diye.
Ben erdiririm maþuka aþkýný,
Ýzninizle.
Etek öptü, öpülesi el ile
Çýktý Þems yola,
Tebriz’den Konya’ya.

Þaný bir uçtan bir uca
Sarmýþtý ün ile þaþaasý,
Hem Müslüman’ý hem Gâvur’u,
Hürmet ederdi her biri
Duyunca, Celâleddin’i Rumi’nin ismini.

Bir garip derviþ geldi
Üstadým, seni görmek ister.

Öyle bir kitap hane ki,
Hülâgü’nün yaktýðýna eþ,
Önünde koskocaman bir havuz,
Anlatýr lisaný hâl ile
Ýþte ben böyle hayat doluyum diye.

Haramiler yakmýþtý taþýdýðý divaný,
Alay etmiþlerdi üstelik Gazali ile
‘Gönlüne koyamadýðýn ilim,
Neye yarar olsa da eþek sýrtýnda’.

Gülümserken Þems,
Hiddetlendi aniden, þimþekler çaktý gözünde,
Suya karýþtý tüm hazine, vurunca elinin tersiyle.

Þaþa kaldý, aðlasa mý? Kýzsa mý?
Tutuldu dili, konuþamadý Rumi,
Düðümlendi boðazýnda heceler, yutkunamadý.
Ne yapmýþtý bu derviþ? Harami ile eþ.

Günler aylarý, aylar kovaladý asýrlarý,
Öz evlatlarý dahi baþladýlar dedikodu ile fitneye.
Unuttu bizi babam, almaz selâmýmýzý,
Kim ki, bu Þems?
Görmez baþka hiç kimseyi gözü,
Yýllar oldu hâlâ doyamaz bakmaya
Doya doya.

Dili yok kahpeliðin,
Kusar her ne var ise kursaðýnda,
Nasýl olur da iki adam,
Kalýr ayný odada baþ baþa?

Vakit geldi,
Hem sever hem gider âþýklar.

‘Kesilir nice baþlar soran olmaz’
Bizim Yunus, söylerdi,
Gezinirken Anadolu’da.

Yol yoktur âþýklara ne de zaman,
Kavuþmak için an be an.
Aðlar, çaðlar sonrasýnda,
Akar damla yaþ, Âdem’in sofrasýnda.
Dolaþan bilir ancak,
Zül’karneyn misali güneþin,
Hem doðuþunda, hem batýþýnda.

Sevgililerin kavuþma aný.

Münevverlik de nedir ey Mansur?
Nasýl baðýþlar Vahþi’yi Ahmet,
Almýþken hunharca amcasýnýn canýný?
Kýzmak mý? O da ne?
Madalya takmak gerek zalime, kahpeye,
Korkarken atlamaya,
Bir adým ötesindeki sonsuzluða,
Burak misali,
Taþýr refref yurduna.

‘Kýrdý destinin birini’,
Buluþturdu, ikiliði tekte.

Pusu var dýþarýda, gitme ne olur.
Gülümsedi Þems,
Týpký ilk günkü gibi.

Karanlýkta üç beþ harami,
Her birinin örtülü sureti.
Atar atmaz adýmý,
Bekleþen cellâtlarýn kucaðýnda buldu kendini.

Kesilirse ne âlâ
Deðilse etmezsin beþ para, vesselâm.

Þems kavuþtu yârine,
Celâleddin yokluðunda buldu kendini,
Adý konuldu Mevlâna.

Kemal ALKAN
04 aðustos 2013
Sosyal Medyada Paylaşın: