AYBALA

Aylar sonra görmüþtüm, o sevdiðim kadýný
Yüzüne baktýðýmda, gözleri parlýyordu
Tanýmýyormuþ gibi, sordum onun adýný;
Unuttun mu adýmý, ben; “Aybala” diyordu…

**

Yine göstermemiþti, minyon tipi yaþýný
Utangaç bir tavrýyla, yere eðdi baþýný
Saklamýþtý kirpikte, piþmanlýk gözyaþýný
Haline bakýlýrsa, bir diyet ödüyordu…

**

Bilinmez þekle dönmüþ, bir hayli yýprak gibi
Kaskatý kesilmiþti, sanki de toprak gibi
Rüzgârlarýn önünde, savrulan yaprak gibi
Boynu bükük acaba, nereye gidiyordu...

**

Anladým ki ne mümkün, varmak böyle kanýya
Çile çektiði belli, hiç gerek yok tanýya
Borçlu kalmýþ meðerse yaþanan her anýya
Belki kalan ömrünü, maziye adýyordu...

**

Lafa nokta koymadan, cümleye virgül atýp
Yüreðimde hasreti, sonsuza dek uzatýp
Yol ayrýmýný yine, kaderine dayatýp
Sükûta mahkûm dille, hep veda ediyordu

**

Aybala, gitme dedim; ama dinlemedi hiç
Oysa cismiyle geldi, ismiyle gitti ilginç
Ne neþe verdi gönle, ne mutlulukla sevinç
Hala daha talihe, bitmez kin güdüyordu...

01. 10. 2019
Sosyal Medyada Paylaşın: