EY ZAMAN...!

Kimsesizliðin kalabalýðýna doðan her günün güneþine hasret duygularla ,
seni, senli yaþamakla sesleniyorum sana...
.
Umuda yolculuk yapan hayat gemisinde, umut kapýsýydý yürekler.
Çocukluk, kapý aralarýnda sessizce saklanmak,
daha sonrada bir heyecanla koþup
"sobeee" diyebilmekti sevinçle.
Ya da her düþüþlerimizde;
"acýyor ama annem öptüðünde geçer" inancýný taþýmaktý hüzünlerimizde.
Acýlar anne dudaðýndan gelen sýcak bir buseye yeniliverirdi.
Zor deðildi ki hayat. !
Ya da zorluðun farkýnda deðildi ufacýk bedenlerimiz.
.
Öyle ki telaþlarýmýz bile tatlýydý.

Küçük oyunbozanlýklarýmýz vardý mesela.
Oyun oynarken kýzdýysak;
"küstüm oynamýyorum" diyebilirdik.
Kýrgýnlýklar yeni bir oyunla son buluverirdi.
Sanki hiçbir þey olmamýþ gibi devam edebilirdi hayat.
.
Kan-ter içindeydi neþelerimiz.
Yine de hiç þikayet etmezdik yorulmaktan.

Yüreðimiz hiç kanamazdý ki bizim.
Yürek yarasý nedir bilmezdik.
Acýyan yaralarýmýz ya dizimizde olurdu ya dirseðimizde.
.
Biz hiç kendimiz için, gidenler için, yaþam için aðlamazdýk ki.
Aðlýyorsak ya þekerdi nedenimiz ya da çikolata.

Kan-ter içindeydi neþelerimiz.
Çünkü çocuktu bedenlerimiz. !
.
Sonra ,
sonra birden deðiþti zaman.
Bir masal anlattý annemiz ve biz büyüdük... !
.
Deðiþim rüzgarlarý esti hayatýmýzda usul usul.
Çocukluk zevklerimizi kuytu köþelere sokuþturduk bir çýrpýda.
Utandýk hepsinden büyüdük sayarak.
Sakladýk içimizdeki çocuðu kendimizden,
ayýp bilerek... !
Oysa ,
oysa ben hep sevmiþimdir saklanbaç oynamayý... !!!
.
Hayata dair, yaþama dair ne varsa erteler olduk birer birer.
.
Neydi ki yaþam... ?
Gözyaþý, keder, elem. !
Neydi ki hayat... ?
Özveri, mutluluk, huzur. !
.
Yok yok,
yaþamda olan hiçbir þey basit bir kuralla anlatýlamaz.
Hiçbir hakikat bir kaç kelamla tanýmlanamaz.
Yalan yanlýþ yapýp sahiplendiklerimizin adý hakikat olamaz.

Ne ki yaþam… ?
Ne ki hayat... ?

Sahi hakikat nedir... ?

-OnuncuKöySakini-
*Sol yanýma minnetle.!
Sosyal Medyada Paylaşın: