AYRILIK ACISI

Ey gözlerinde gecenin gizemini saklayan dilber.
Yine sana yazýyorum….
Ah! Yazdýkça dert yumaðý oluyor içim.
Yakýþtý mý bize bu kadar çok severken ayrýlmak?
Yakýþtý mý onca ümitlerle yeþerttiðimiz aþkýmýza nihayet vermek?
Seninle evlilik hayalleri kurarken þimdi oldu böyle ya!
Sen de diyeceksin ben mi istedim ayrýlýðý?
Çok haklýsýn, kabahat bu keþmekeþ gönlümde.
Ve böyle yazýlan kaderimde.
Ama kaderi tenkit etmek haddime düþmez.
“Kün fe yekün “ emriyle her þeyi musahhar eder Allah.
Yazmayýnca kalem, neylesin adem….

Keþke diyorum lal olsaydý o saat dilim.
Ama piþmanlýk neye yarar, olduktan sonra olan.
Ben artýk senin mutluluðundan baþka bir þey düþünmüyorum.
Rabbim izin verirse cennette kavuþuruz artýk.
Kavuþsaydý Kays olur muydu Mecnun?
Ve olur muydu söyle Aslý derdinden kül olan Kerem.
Her yerde kol gezen fitneciler ayýrdýlar bizi ne yazýk!
Yýllar geçse de unutmadý yârin seni.
Hep bir yarasýn sen ölene dek içimde.
Hasretin gün be gün eritmekte.
Daðlarda açan sümbülüm, gonca gülüm.
Artýk výz gelir bana iþkence, ölüm.
Ben zaten senden ayrýldýðým gün ölmüþüm.

11.11.2004 ÖMÜR GÜRBÜZ
Sosyal Medyada Paylaşın: