BİR SES VER CANIM BABAM

BÝR SES VER CANIM BABAM

Rabbim böyle buyurmuþ, sustu söz, durdu zaman
Takdiri Ýlahi’ymiþ, boyun büktük ardýndan
Yeþil, solmaz bahardýn; yaktý kavurdu hazan.
Bu sessizlik sesine; bir ses ver caným babam!
Ýçe çöken boþluðu; yazsam sýðmaz kitaba
Umarsýz orta yerde; yetim kalmak zor baba!

Gülizar bahçesine; soðuk karayel esti
Aile ocaðýna volkansý lavlar düþtü
Acý, ýstýrabýnla; baba evi buz kesti
Varlýðýna titrerken, yokluðunla can küstü.
Kahreden nahoþluðu yorarým ýstýraba
Sensiz dar vakitlerde; yetim kalmak zor baba!

Kurduðun asma çardak, arar özler sesini
Avluda güller soldu, bülbül tutar yasýný
Her an duyar gibiyim; kahve isteyiþini!
Taht kurmuþ hatýralar, tüketir nefesimi.
Usu saran loþluðu, saysam gelmez hesaba
Sýnandýðým cebirde; yetim kalmak zor baba!

Biran uçup gidelim bizi biz yapan köye
Ne yaþamlar saklýdýr, tanýk nice öyküye.
Harman yeri bürünmüþ; güneþ renkli örtüye
Yeniden tutunalým, o týlsýmlý türküye!
Bu umu sarhoþluðu, niçin döndü seraba?
Ümitsiz, zamanlarda; yetim kalmak zor baba.

Baba bak kýzýn geldi; akan su kadar berrak
Yeni yetme saf çocuk, düþleri pýtrak pýtrak
Sarýl bana, öp beni; saçýmdan okþayarak
Gönle dolan sevginle, dünya yükünden ýrak.
Yaþattýðýn hoþluðu, yeniden yaþat baba
Hayat denen kumarda; yetim kalmak zor baba!

GÜLÞEN ÞENDERÝN



Sosyal Medyada Paylaşın: