sonbahar yapraklarý gibi bir bir dökülüyor
gecenin en karanlýk vaktine
isyan…
çýðlýk…
cinnetler…
hiçbir þey deðiþmiyor
her þeyle her…
hiçbir þeyle hiç arasýnda…
bir tek ben varým.
ateþ kokusu taþýyor eylül geceleri
güz yapraklarýnýn kývranarak düþtüðü sonsuzluktan
yalnýzlýk sýzýyor üstüme sicim sicim
her cihetten …
yüreðime býçak gibi saplanan
koyu mavi buhran fýrtýnalarý…
ruhumu avuçlayan isyan kasýrgalarý…
geçmiþe beyhude zamanlar býrakýyor
sureti leylaya benzer damla aðýrlýðýnca
gizli gizli hüzün çaðlýyor yaðmur
vurup düþüyor pencereye
mavi,
yeþil,
kýrmýzý
yalýnayak, bir kadýnýn eli örtüyor üzerimi
sonrasý sonbahar sessizliði…
redfer