İNSAN VE DÜNYA (622)

ÝNSAN VE DÜNYA (622)

Çýkan can gidiþe bulurmuþ bir yol.
Ruhu baþkasýna verdin mi sen hiç.
Yaþam dediðimiz gizemli bir hal.
Sevmenin sýrrýna erdin mi sen hiç.

Ýnsan ve dünyanýn sýrrý insanda.
Doðanýn hizmeti varý ihsanda.
Þaka bu dense de karý nisanda.
Kýrklar yaðmurunu gördün mü sen hiç.

Zaman denen olgu tükenmiyormuþ.
Ýnsan ömrüne de eklenmiyormuþ.
Çare aramadan beklenmiyormuþ.
Ömür yokuþuna vardýn mý sen hiç.

Mutluluk canlarda olurmuþ neþe.
Geceden gündüze, aya güneþe.
Dünya denilen yer cennetten köþe.
Gönül akýþýna durdun mu sen hiç.

Bir yerden bir yere göç imiþ ömür.
Belli deðil ay yýl, kaç imiþ ömür.
Gurbette misafir maç imiþ ömür.
Þu dünya halýna sardýn mý sen hiç.

Fasit bir daire, dön dolaþ ayný.
Baþ ile son ayný, tüm uðraþ ayný.
Nihai netice, yok oluþ ayný.
Sonsuzluða hayal kurdun mu sen hiç.

Zayi Ozan derki, yükler çok aðýr.
Ýnsanlarý sorma kör ve de saðýr.
Sevgiyi getiren götüren kahýr.
Aþký ilmek ilmek ördün mü sen hiç.

Ýlhan ATEÞ (Zayi Ozan)
Ankara, 15/09/2019 Pazar
Yayýn : 20/09/2019 Cuma
www.edebiyatdefteri.com/siir/1253755/

Sosyal Medyada Paylaşın: