Boþ bir ev gibiyim, Yalnýz ve pencereleri tozlu, Son sözü umut olan bir þiirin mýsralarýnda kayboldum, Dilimde hýrçýn bir þelale, Dudaklarým kupkuru, Suskunum.. Sensiz yatak gýcýrtýlý bir tabut, Tam 7 yýl 347 gün önce ölüm sana pusu kurdu, Geriye býraktýðýn yemyeþil bir dalý kuruttu, Gökyüzünde beraber uçan iki kuþtuk, Peþin býrakmayan hangi kara bulutttu.. Þu koltukta kumanda kavgasý yapardýk, Balkonda saksýlarýný sulardýk, Birbirimizi ýslatýrdýk, Örgülerin bozulurdu kýzardýn.. Nakýþ nakýþ danteller, patikler örerdin, Her nakýþta aþk diye çarpardý yüreðim.. Hey gidi günler hey! Saçlara kar yaðdý, Elde baston kaldý, Unutkanlýk epey bir azdý, Lanet olsun sensiz yaþlandým.. Sana elbiseler, gülücükler,naz etmeler, Çiçekler her þey çok yakýþtý, Ama 7 yýl 347 gün önceki ölüm hiç yakýþmadý, Bekle az kaldý, Mezarýnýn dibinde hayata küseceðim, Gözlerimi kapatacaðým, Yanýnýza geliyorum, Müzeyyen Haným!...
(Þair dostum Araz Þen’e ithafen)
Sosyal Medyada Paylaşın:
Emin Herki Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.