Çýnar aðacýndaki dökülen son yapraðýmdýn Eylül Bakýþlým! Gözlerim hazan mevsiminin o eþsiz güzelliðine veda ediyordu, Bir beyaz örtü misali kaplarken her yanýmý, Yokluðun, soðukluðunu seriyordu demini tutmayan körleþmiþ duygularýma.. Oysa böyle bitmemeliydi; Umutlarýmý küle döndüren, Yüreðimi hüzün yaðmurlarýyla ýslatan, Maziyi unutulmaz bir yara olarak hatýrlatan, Ve beni kendine hapseden Sonbahar!.. Rüzgarýn peþine kapýlýp giderken, Günbatýmý tüm içtenliðiyle tenime huzurunu nakþediyordu, Ve süzülürken gözyaþlarýn harap olan kýrýk gururuma, Ben çaresizliðimle yalnýzlýða sarýlýyordum Ateþ olup beni yakmayasýn diye...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Emin Herki Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.