Şubat Soğukları Üşütüyor be Anacığım

Þubat Soðuklarý Üþütüyor be Anacýðým


Dýþarýda kar yaðýyor yüreðimde umutsuzluk..
Telefonunu iki defa çaldýrdým açmadýn.
Zaman akýp gidiyor tutamýyorum. Korku,
Kök saldý vücudumda filizlenip büyüyor.
Seni kaybetmek istemiyorum. Beni ve,
Düþüncelerimi yargýlama. Beni nasýl düþünüyorsan,
Senin için öyle olacaðým. Korkularýmý,
Sen yarattýn yine sen yok edeceksin.

Günlerden karlý bir þubat akþamý,
Sokak lambasýnýn ýþýðý altýnda uçuþan,
Kelebekler kadar özgür olamýyorum.
Ruhumu rehin tuttum. Hak edemediðim,
Aþklarýma. Ben uzaklarý düþünüyorum.
Varamadýðým ulaþamadýðým uzaklarý.

Þubat soðuðu üþütüyor be anacýðým.
Eðer donar kalýrsam bir köþe baþýnda,
Aðlama oðluna.

Ve bir gün MEKTEPLÝSÝ çekti gitti.
Þubat soðuðunun, Aðustos sýcaðýnýn,
Yapamadýðýný yaptý Bir hançerdi elinde,
Saplanacak vücut benim vücut
Benim için hak mýydý? Haktý.
Þubat soðuðu üþütüyor be anacýðým.

12-06-2006-Pazartesi
Tuðrul Ahmet PEKEL
Sosyal Medyada Paylaşın: