ON BEŞİMDEN BU YANA

On beþimden bu yana,
Hayat beni çok yordu anne,
Hep beni zaaflarýmdan vurdu.
Kendimi çaresiz sandýðým her anda,
Ýçimden tanýmadýðým bir ses yükseliyordu.
Hep doðru sözcüklerle sunulan çareler,
Geleceðimi yanlýþa sürüklüyordu.
Hata yaptým anne çok hata,
Bir anlýk kurtuluþ pahasýna,
Onlarca aylýk sýkýntýya maruz býraktým kendimi.
Doðrusu piþman olmam çok zaman da almýyordu,
Ýki gün, bilemedim en fazla üç gün.
Bu hep böyleydi anne,
Hep bu son, bir daha yapmam dediklerimi,
Bir kaç gün sonra ayný filmin,
Farklý sahnelerinde canlandýrýyordum.
Kendimi hep ayný bahanelerle avutup,
Sonrasýnda ayný acýlarý baþtan yaþýyordum.

Bu dediklerim bir iki yýllýk deðil anne,
Nerden baksak on beþimden bu yana sürüyor.
Kimi zaman düþündüm kendi kendime,
Kendim bile anlam veremedim kendime.
Bazen kader diyor, bazen sýnav diyordum
Bazen de þeytana yenik düþtüðümü kabulleniyordum.
Ne yaptým, ne ettim olmadý anne,
Okyanusun ortasýnda yüzerek kurtulamadým,
Kurtulmak için çýrpýndýkça daha da dibe battým,
Daha da suyun yüzeyinden uzaklaþtým anne.
Boðulmaya yüz tutmuþ bir ömürlük nefesim,
Babamýn elimden tutup beni çekmesiyle kurtuluyordu.
Ama artýk babamýnda takati kalmadý anne,
Artýk dayanacak gücü kalmadý.
Evet annem, güzel annem
Biten her þey gibi, bu mýsralarýmda bitiyor,.
Artýk maziye çizik atýp geleceði planlýyorum.
Anlýk kurtuluþ bahaneleriyle deðil,
Ömürlük çareler üretiyorum.
Artýk bu son anne, bu hatalar bu yanlýþlar son,
Artýk babamýn benim elimden tutma vakti deðil,
Gerektiðinde benim, babamýn elinden tutma vaktim.
Üzerimdeki bulutlarý daðýttým ya anne,
Güneþin doðduðunda apaydýnlýk bir hayat bekliyor beni,
Ve ben o aydýnlýkta en tepede,
Güneþin yanýnda parlayacaðým...

15.09.2019
Sosyal Medyada Paylaşın: