Ben annemi hep yalnızlık bilirdim

Bana gelmeselerdi o nefesi týknaz adamlar
Kokona eksik rujlu kadýnlar/
Çömez bir gövdenin altýnda
Gülümserdi gözlerim…


Ben anamý hep geç gelen bilirdim
Kanaviçe iþli yastýðýnýn altýnda
Ellerini gördüm/
El iþinden küçülmüþ
Çýrpý bacaklarýný…


Yarým yamalak
Türkçesiyle öperdi
Beni nasýr tutmuþ dudaklarý
Kurumuþ bakir bir ormanda
Kalsa da Nigâr’ým…
O zeytin gözlerinde iliþirdi gecem
Gecesine/



Yalnýzlýk iki ekmek arasý
Yüzümde ergen sivilceler
Baþýmda kavak yelleri
Eser boranlarda baþým
Gelgite karýþan aklým
Yine bu kalp/
Yine aþkým…


Ben annemi hep ketum bilirdim
Kedi mýrýldanmalarý
Martý gülüþleri
Bu kadar hengâmeye raðmen


Ben annemi hep yalnýz liman bilirdim


Sýr gülümsemeleri ardýndan…


Sosyal Medyada Paylaşın: