ben, tam býraktýðýn yerden,
býraktýðýn yerlerimden kalkýyorum tekrar,
bütün inancýmla inancýmý yitiriyorum,
bütün varlýðýmla varlýðýmý.
bir meyvenin dalýnda kurumasý gibi,
yetiþemediðim incirler gibi,
kuþlara ýsmarlýyor beni hayat,
çekip götürmediðinden beri.
haritalarda iþaretlenmemiþ sokaklardan geçiyorum,
sokak insanlarýnýn rüzgarý deðiyor kollarýma,
kollarýmdan ellerime kadar akýyor gözyaþlarý,
en çok da ellerim aðlýyor.
bir kuþa takýlýyor gözlerim sokaðýn ortasýnda,
uçmaktan vazgeçmiþ gibi kanatlarý,
yürüyerek geçiyor çukurlardan,
birisi gülüyor camdan, sesi camlardan geçiyor,
paçalarýma çarpýyor kýrgýn gülüþü,
kurtar beni dünyanýn sularý bitmeden.
aðaçlardan kalemler yaptým,
kaðýtlardan gemiler,
insanlara koþtum insandan kaçarken,
hep arka bahçeleri sevdim nedendir bilmem,
belki bu yüzden,
þimdi ne kadar karýnca varsa akrabamdýr.
en çok geceleri uyanýyorsa gözler,
gündüz teninde gezen bir elin yüzünden,
çiðnenmiþ bir yemin gibi, daima borçlu kalýyorsa insan,
senin de çekiliyorsa gel-gitler þeklinde kanýn,
aya düþman kesilir sýrtým.
sýrf bir sofrada karþýlaþmak için,
duvarý karþýsýna alýyorsa çatal ve býçak,
ödünç elbiseler giyip karþýlýyor ise sözlerin,
vaktinden önce ölmesi gerek kelebeðin,
ne zaman bir aðaç görse, hayal örse ellerim,
tersine sallanýyorum salýncaklarda,
keþke ilkbahardan sonra kýþ olsa.
benim balkona konan çiçeklerim olmadý mesela,
ben hiç balkondan bakmadým sana,
hiç balkondan seslenmedin, ben aþaðýya hiç inmedim,
gecelerden önce uyandým, senden önce uyudum,
kahverengi çiçekler hayal ederdin gök bu kadar mavi olmasa,
yan yana ama iki ayrý blok gibiydik biz aslýnda.
sessiz kalmak nedir açýp bakmýþtým bir kitaptan,
bir babanýn ardýndan, bir annenin ardýndan ile eþdeðerdi,
yutkunamamak demekti bir þeyler haykýrýyorken,
ölmeden önceki yalnýzlýk; öldükten sonraki kalabalýktý biraz.
güneþ sýrtýmý sývazlýyor, ýþýk gözlerimi kapatýyor,
ellerimi cebimden çýkarýyor bir þey,
aynaya bakmak dediðiniz þey kendi karþýna dikilmek,
aðzým yara, elim kuru, ne yapacaðýný bilmemek,
býraktým bir þehre tepesinden bakmayý,
karýþtým omuz atan kalabalýklara,
sen biraz kalabalýktýn, ben de oldum.
üç þeritli yollardan geçtim,
dallarýndan ayrýlmýþ aðaçlar;
yalnýz uçan kuþlar gördüm,
derin bir iç çektim içimdekilere,
kuþlarý besledim olmayan ekmeklerle,
en az yaþamak kadar tehlikeli bir þeymiþ sevmek,
ve en az ölüm kadar öldürüyormuþ birini sevmek.
daðlarýn ucunda birikiyordu gökyüzü,
ardýmdan koþuyordu bir þehir,
kaybolan bir kol saatinde duruyor zaman,
kucaðýndan atýyor beni bir kedi,
bilirim üþüdün yine yaz günleri,
yak gitsin elindeki kalemleri.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.