Ârifte Bilmez!

-Zülfikâr Yapar Kaleli’ye Sevgiyle-



Ne hayâlini yor, ne uykunu böl..
Boþ yere uðraþma, ârifte bilmez!
Onyedi yýl oldu, benim yatak göl;
Terlerim sebebler, aklýma gelmez!

Utanma kendinden, ârsýz utansýn,
Allâme sûretli, nûrsuz utansýn,
Münâfýðýn baþý, kârsýz utansýn;
Amma utanmýyor, havsalam almaz!

Eylül ne ki? Geldi, geçti, hiç oldu!
Þimdi Eylül’de yok, nice piç oldu!
Dâvâmýz pazarda, deðer biç oldu!
Korkarým tutacak, dalýmda kalmaz!

Bilmeyen dillerdir, söyleyen beni,
Herkesin hesâbý, kurtarmak günü,
Devleþen kavatlar, nerede hani?
Tut her yerde ara, mumunda bulmaz!

Zindan da kor olsa, yanar tüterdi!
Yarasaya bile, ýþýk tutardý!
Zindan sermâyeydi, cülüs kotardý!
Menfeât güdenin, hedefi olmaz!

Herkesin umduðu, rýzâ baþkadýr,
Kimin yönü Hakk’a dönük aþkadýr,
Kimin Zevk-ü sefâ, meyli meþkedir;
Ozan Ýlo’n yanar, o gündür gülmez!

Sosyal Medyada Paylaşın: