Adı Yok Yalnızlığın**

Kendi kendimizle kaldýðýmýz anda,
hayatýn dönüm noktasýda baþlýyor,
o meþ’um yalnýzlýk mevsimlerinde
sessizce.
Mecburi yol ayrýmlarýna ulaþýrken,
hayal kýrýklýðý olan rýhtýmlar sahilinde.
Sert esiyor rüzgar, üþüyor zaman
þaþýrýp kalýyorsun etrafa bakarken,
birilerini arýyorsun konuþacak olan.
Daha çok erken,birden havada
kar soðuklarý,
henüz sonbahar demek isterken.
Teselliyle kendimizle kalýp hayretle
uzaklara bakarken,
hissettiðin kýþ mevsimine isteksiz
merhaba dersin.
farkýndasýzlýðý oynuyorsunda çaresiz,.
kabulleniyorsun mecburen inanmak isterken.

Meral tice
Sosyal Medyada Paylaşın: