KAYIP GİDEN

Mutluluk peþinden koþardý insan
Görebilseydi, çizerdi þeklini,sevginin
Ona giden her þey görünüyor esasen
Bir o görünmezdir, bir tek o hissiyaten.

Elleriyle tutardý da býrakmazdý asla hazzý
Çeker miydi ki bunca kargaþayý,telâþý
Bilerek midir bunca yaþanan, yoksa ilâhi nizam mý
Benzetiyoruz onu çocuklara ikide bir, yalan mý?

Onlar ki en mutlusu insanlarýn küçükken
Çocuklara mesken kurmuþ mutluluk evvelden
Talihsiz yaþamlarý çýkarýrsan geriye,
En sevimlisi hayatýn,küçüklerinki yine.

Ýþte bizden geçmesi de ondandýr mutluluðun
Halen aramakta olduðumuz o eski týlsým
Geri dönüþü yok ki bunca yoldan sonraki yokuþun
Tutulmaz elle, görünmez gözle, bu dediðin
Kabullenirsen anýný sanki gider yalnýzlýðýn
Ya deðilse inan, inan ki mutluluktan yoksunsun.

Kim demiþ onu buldular diye tebessümle
O bulunmaz ki yaþanýr ruhta ve içte
Ne sayýlýr parasý tomarla ne de geçer ak akçe sýrasýnda
Vermez ondan baþkasý saadet, anladýnsa.

Dilekler ona doðru, hedeflerse kaimdir
Kime sorsanýz varmak istediði en güzel limandýr
Ýster essin fýrtýna, yaðsýn kar,.çýksýn boran,…
Serde varsa bir tek o, alayýna denktir mutluluk
Sonu çýkmaz sokaktýr, onsuz anlamsýz varlýk.

Oðuzhan KÜLTE

Sosyal Medyada Paylaşın: