bu şehrin adı da sen..

bu ölümsüz büyük þair ölümünün,
her gün ayný saate ayný vapura bindiði
ayný havayý soluduðu
bakýþlarýnda delice sarhoþ olduðu
Ýstanbul u O orada yaþadýðý için sevdiði
her gün aþk dolu mektuplar yazdýðý
Ve
þiirleri oturduðu sokaðýn kaldýrým taþlarýna kazýnan
Ancak
ne var ki aþkýna karþýlýk bulamadýðý
ölüp bittiði bu kadýnýn elinden olacaðýný anladýðýnda..
gitmeli bu þehirden belki yaralarým daha az kanar!...

kocaman bir aldatmaca
bir avunma çocukça
yaralarýn uzaklarda daha çok kanayacaðýný
bilmez miydi vurgun yemiþ bu eþsiz þair...
ben ki kendimden biliyorum!
þimdi deðiþtirdiðim bu þehirde sürekli esen rüzgar
ona hasretimin þarkýsýný söylüyor bana
geceleri masmavi gök yüzünde göz kýrpan yýldýzlar
burada rahat mýsýn diyorlar ýsrarla
karþýmda boydan boya uzanan Kaz Daðlarý
aþkýmýn sonsuz ve ebedi görkemini vuruyor yüzüme
akþam güneþinin balkonuma düþün engin kýzýllýðý
ilahi hayalini resmediyor gözlerime
saat tam sekiz otuzda yakýnýmdaki hava alanýna
pike yaparak inen ýþýl ýþýl uçak
önceki þehirde evime sekiz dakikalýk mesafeden
her gün geçen Onu hatýrlatýyor bana...


Sosyal Medyada Paylaşın: