Yalnýzlýktan hüküm giymiþ bir Þairin son çýðlýklarýný kaleme alýyorum, Ýçine hüzün kokan gözlerini de katarak, Bak geceler bile dilsiz artýk, Gökyüzü suskun yoksa sen mi kaçýrdýn yýldýzlarýn uykusunu.. Gittin ve bir boþluða düþtüm, Artýk ne tutunacak bir dalým var ne de beni bu dipsiz kuyudan çýkaracak bir el.. Ve hep bir yabancý gibi bakýyordun seni görünce kamaþan gözlerime, Onlar bile kabullenemiyor gidiþine, Sanki geri gelecekmiþsin gibi umut baðlýyorlar dünü öldürdüðün bugüne, Güneþ de artýk saçmýyor ýþýðýný pencerelerime O kadar çok yalnýz býraktýn ki , Aþkýn en acýmasýz katili oldun geleceðe umut bakan sayfalarda, Ey gözlerimde yaþlarýmý kurutan kadýn! Ýçimde ölen biri var, Ve ne yazýk ki o içimde ölen sensin Dilba Haným! Sen.. (Deðerli Üstadým Ahmet Kaya’ya ithafen)
Sosyal Medyada Paylaşın:
Emin Herki Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.