Şizofren Hallerdeyim.

Sanýrým bir depremdi o. Saat akþamüzeri yedi…
Sessiz bir perþembe gecesi … Havada gecenin kokusu var.
Birden sallanmaya baþladý yüreðimin en kýrýlgan yeri.
Önce içimdeki aþka dair yazýlmýþ tüm kitaplar düþtü raflardan.
Gözlerimdeki ýþýk sallanarak yere düþtü ve kýrýldý.
Tüm sessizliðin ortasýnda kaldý çýðlýklarým, çýrpýnýþlarým.
Ýçimdeki okyanusun dalgalarý çarparak gözlerime, yanaklarýmdan süzüldüler.
8.1 büyüklüðünde bir depremin günlerce durmayacaðýna tanýk oldum.
Sallandýkça yitirdim güvenimi, derin bir yarýða düþürdüm.
Ýçimde yeþeren minik bir çiçeðin kýrýldý boynu, bir balýk vurdu kýyýlara, gözleri donuk.
Derimin içine iþlediðim tüm mutluluk tablolarý düþtü de rengi soldu, tozlandý, parçalandý.
Yazdýðým tüm aþk þiirleri, hasret cümleleri.
Tanrý’ya yazdýðým o özür mektuplarý bir bir rüzgara karýþarak yok oldu.
Gece vurgun yeri… Yüzüme tokat gibi çarpan, yüzyýllar önce yazýlan yazgýmýn kara lekesi.
Yüreðime astýðým kandilin yere düþmesiyle yandý içim dýþým.
Gün doðmadan öleceðim, gün doðmadan yanacaðým, gün doðmadan yýkýntýlarýn arasýnda kalacaðým.
Üstelik durmuyor deprem, sallamaya devam ediyor umarsýzca.
Bu yýkýntýyý nasýl görmezden gelir? Susarak, bazen çýðlýk çýðlýða bekledim.
Bu depremler beni düþürecek dizlerimin üzerine.
Yeterki senin baþýn dik canýn saðolsun.
Sosyal Medyada Paylaşın: