durdum öyle
g i d i þ i n i
izledim
aðýr kapýlar kapandý içiminin en uzun
ruhumun en derin kýyýlarýna
bir ses yüzüme deðdi
son umut sancýlarý ile gülümsedim
ayaklarýmdan saçýmýn tellerine kadar
sesim kýsýldý ,duymadým durmadý
özgür olan ellerim kýrýldý
bir kaç parçam yerlere düþerken
silinen harfler gibi azar azar bittim
gözlerimde hiçliðin damlalarý
tek tek düþüyor ve üþüyor
her bir tanesi
kýzýl alevlerin ve içimde yanan ateþin koru gibi
deðdiði ve dokunduðu
her yeri delip geçti
aklýmýn içindeki renkler
siyah bir gece gibi sessizliðe boyandý
titrer iken ruhum ayrýlýðýn yollarýna uzaklaþtý
ölüyordu
içimde dýþýmda kalamayan düþlerim
birer birer saflaþtý
yokluðun derim köle olan gözlerim
yüreðinin kýyýsýnda nefes alamayan sonlarým
yaðmurlar yaðýyordu üstüme
ben sadece üþüyordum
titreyen bir yaprak gibi savruldum
ne ben kaldým nede binlerce
gökyüzümde
kuþlar düþüyordu
aðýzlarda yorgunluklar
yüreðim kalbinden akýyordu
oksijeni azalmýþ sevgisi bitmiþ bir hiç gibi
savruldum acýnýn virajlarýnda yok oldum gidiþ gününde
yol derin ayrýlýðýn çizgileri kalýn hücrelerim kýyýmda
korkular beyaz güvercin gibi gözlerinde beyaz güller
yýldýzlar yorgun sesim buruk gururum delik deþik
kuþlar kanatsýz uçtu
içimdeki göðüs kafesinden
her biri dokundu ýslatarak gökyüzünü
durdum öyle
renklerini izledim
iki kahve rengi izi ,diðerleri özgürlük gibi beyazdý
;
Sosyal Medyada Paylaşın:
kadir korkmazoğlu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.