bitap

makyajý akmýþ sandallarýn paslý duvarlarý gibi hüzne akýyorum
ve buharlaþmayý bekleyen buz parçasý kadar kendimi dinliyorum...

frekansý cýzýrtýlý antika bir radyo gibiyim
içimde spontane geliþen matemin köz kenarýnda oturuyorum
kurþun geçirmez bir yalnýzlýða baðdaþ kurunca insan
kozmik radyoaktif ýþýn dahi delip geçemez suskunluðunu

bu sabah...
raylarý yontmaya hevesli trenler kalkýyor içimden
her durakta yalnýzlýðým anons ediliyor
önce kendimi indirip, sonra yeniden bindiriyorum
yoksun,
hiç kimse yok,
kendimi taþýdýðým bu seferlerde

aynaya baktýðýmda...
yumruklanmayý hak eden bir surat beliriyor yüzümde
ruhuma enjekte edilmiþ adrenalinden sýzlýyor bedenim
geçmiyor bir türlü, yanaðýndan öpemediðimde

bir öðretide tanrýnýn eli kolu uzun diye duymuþtum
ama kör ve saðýr olduðunu söylemedi hiç kimse
çok dua ettim, çok dal kýrdým bez baðlarken ümide
kayan yýldýzlarýn arkasýndan koþtum yakalarým diye
çok sonra anladým ki, hiç vakti yokmuþ meþguliyetinden
üstelik beni görmesi ve duymasý da mümkün deðilmiþ

desibel rekoru kýracak bir çýðlýk yükseldi aniden
o ara satürn ve jüpiter ekseninden düþtüðümü fark ettim
bir kaç diyaframlýk nefes daha istiyorum
lütfen...
ölmeyeyim ulan, düzenbazlýða sövgülerim bitmeden

kanatsýz uçmayý mucize sananlarýn aksine
kalpsizlerin sevebilmesine þaþýrýyorum ben

kirpiklerimin ip atladýðý duvar sessizliði yüzüm
yaþam odasý olmayan maden ocaklarýna benziyor aðzým
nevrotik bir harbin kaotik ortamý iç meydaným
uzak dur, acýmý taþýyamaz omuzlarýn...
Sosyal Medyada Paylaşın: