Ruhumun lâbirentlerinde geziyorum… Karanlýk, çýkmaz, gölgeli yollar… Tüm gücümle baðýrarak elemli þarkýlar söylüyorum sessiz çýðlýklarýmla. Öyle hüzünlü ki, kendime aðlýyorum… Lâhite gömülmüþ bir kadýným, yanýmda su tasým; kalemim… Süslemiþler lâhitin dýþ duvarlarýný kabartmalarla. Ýçerden gözlüyorum bu kabartýlý süsleri. Lâhitimin avlusu geniþ deðil. Ne kadar büyük olabilir ki… Ama ben o kadar küçülmüþüm ki, koca bahçelerde gezer gibiyim… Karanlýkta görüyor gözlerim. Uzun bir yolda yürürken seyrediyorum kendimi… Adýmlarým sessiz ve yumuþak, ayak seslerimi duyan yok… Koyu gölgeli büyük aðaçlarýn altýnda salýnan, acý ezgiler söyleyen, gözleri yaþlý, Saçlarý omuzlarýndan yerlere uzanmýþ bu kadýn benim… Ne kadar yaþ döksem de dolmayacak gibi gözyaþý tasým… Damlalar, içine düþmeden buharlaþýyor. Bir gün ýþýðý sýzmaz mý bu kasvetli bahçeye? Hep çakýl mý olacak bu yollar? Üstümdeki elbise terden sýrýlsýklam. Oysa ne koþabiliyorum, ne havalanabiliyorum kuþ misali… Görünmez zincirlerle baðlý ayaklarým. Bu yüzden küçük adýmlarým. Sesimi duyan yalnýzca benim. Hüznüme aðlayan yine bir tek ben… Kulaklarýmda yankýlanýyor acý ezgiler, Bu taþ duvarlar arasýnda dönüp duruyorum biteviye terden sýrýlsýklam, Nasýl olur, buz gibiyken mahzenim? Soðuk ve donuk bakýþlar hissediyorum üstümde dört yandan… Renk renk çivilenmiþ gözler, tamamen griyken her þey… Ýçimde birikmiþ karanlýk korkutuyor beni. Senelerce birikmiþ bir karanlýk… Umut lâmbalarýmýn gittikçe kýsalmýþ fitilleri, Nasýl da parýldardý eskiden… Düþüncelerimde, hayâllerimde açardým sonuna kadar fitilini… Rüya gibi aydýnlanýrdý dünyam. Onlarda gittikçe kaybetti gözlerim gibi ferlerini… Yüreðimin ipek kanatlarý vardý benim… Usulca süzülürdüm bulutlara… Engin denizlerim vardý, masmavi… Uzanýrdým ufuklara… Öyle ulu idi ki gönül bahçemdeki aðaçlar, Týrmanýrdým çocuklar gibi gün boyu… Kim kýrdý dallarýmý? Kurutan kim denizlerimi? Yüreðimdeki kasvet niye?
Çatlasa bu taþ duvarlar, yarýlsa, içimdeki yoksunluktan… Uzansa incecik bir ýþýk! Sýcak ve sarý… Tutunsam titrek parmaklarýmla, huzur bahçelerine çeken bir ip gibi… Çeksem kendimi tüm gücümle, birden kamaþsa gözüm… Aralasam duvarlarý, incelsem, ezilsem sýðmak için, çýkmak için bu lahitten… Uzanan ýþýða baðlayýp saçlarýmý, var gücümle çeksem güneþe doðru bedenimi. Tükenmese gücüm, kaymasa ellerim, düþmesem, Kurtulmasa ellerim bu ýþýklý ipten… ……… Nasýl da aydýnlandý birden her yer… Yorgun ve bitap gözlerim alýþmaya çalýþýyor gün ýþýðýna. Gözlerimi açamýyorum, her yer öyle parlak ki… Yavaþ yavaþ alýþtý gözlerim aydýnlýða… Yüzüm gökyüzünde… Daðýlýyor ruhumdaki kasvet bulutlarý, Bir noktadan dört bir yana kayýyor usul usul… Masmavi bir dünya gülümsüyor, Güneþ öpüyor yüzümü… Bin yýllýk karanlýðýn rutubeti kuruyor saçlarýmda… Umutlar dolduruyor gözyaþlarýmýn dolduramadýðý tasýmý… Griler renk deðiþtiriyor, Gök kuþaðýnýn renkleri sarýyor elbiselerimi… Dönüyorum durmadan deliler gibi… Gök kuþaðýnýn renkleri dökülüyor yýldýz yýldýz… Rengârenk bir bulutun içinde uçar gibi, Kapatýp gözlerimi seyrediyorum kendimi… Bu ýþýl ýþýl yüz, bu savrulan saçlarýyla gülümseyen ben miyim? Nerede dudaklarýmdaki acý ezgiler? Bu kadýn ben miyim? Neydi böylesine kanatlandýran beni? ……… Anladým ki; dertlerle, acýlarla, umutlarla, sevgilerle doðuyor insan. Acý ve dertlere bürünerek soðuk ve karanlýk bir lâhitte yaþamak da bizim elimizde, Ya da sýzan bir gün ýþýðýyla hayata tutunup, güzelliklere þükrederek, Gülümseyerek, umutlara, mutluluða bürünüp yaþamak da… Huzuru istemek, bulmak, ona sýkýca sarýlmak gerek… Hayatýn grilerini, karalarýný gök kuþaðýnýn renklerinle boyamak gerek… Her þeye raðmen hayata gülümseye bilmek gerek… Mutlu olmayý bilmek, ve mutluluðu daðýtmak gerek…
Hüzün ve mutluluk da bulaþýcý, Ýlâcý gülümsemek ve gülümsetebilmek…
Hâlenur Kor
Sosyal Medyada Paylaşın:
nur49 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.