OLİMPOSTAN KALAN

OLÝMPOSTAN KALAN

Ecel ile deðil;
Olimpostan kalan,
Ýçimizde yaþattýðýmýz
sanat dedikleri savaþ ile ölmüþtük biz.

Rüzgarla dertlerimizi süpürüp,
yaðmurla yýkayacaðýmýza,
yaðmurlar dert oldu;
süpürdü rüzgarlar çoðul umutlarýmýzý.

Yüreðimizi
sevdiðimizin ellerine koyacaðýmýza
bedenimizi topraðýn koynuna býrakýp
kara toprakla aldattýk sevdiðimizi .

Artýk bir cesettik biz.
ve bizi dansa kaldýracak tek müzik
cenaze marþýmýzdý
belkide.

Savaþla zafer kazanmak
ölümü ölümle yenmek gibi bir þeydi.
Sonuç zaferde olsa
üstümüzde otlar varken
görünüþteki zafer
hüsrandý aslýnda.

Savaþta doðmayanlar savaþta ölmüþ
onlar için her þey eþitlenmiþti artýk.
Hepsi vazgeçilmezdi
ama hiç birinin ajandasýnda yoktu
sevgilinin randevusu ve kaydý.

Gözü perdeli
insanlýk panzehiri bencilliðimizle
kartondan zaferler uðruna,
tutsaklar doðuran korkularýmýzýn öðrettiði yalanlar,
gözleri kör,
kulaklarý saðýr arzularýmýzla kolkola.

Bizi yaþatan,
henüz uyanmamýþ hayallerimiz
ütopik düþüncelere ihanet eden
ilk aldatýlmýþlýðýmýzýn izdüþümü
uyumaz
uyutmaz
duygu ve zeka düþmaný kuþkularýmýzla
savaþýyor;

Binlerce kez kaybetmiþliðimizin
tecrübelerinin
ve onun kardeþi konformizmin
kurduðu hain tuzaklara düþüyor;

Baþkasýnýn esareti
cesaretimizin kelepçesi oluyor.
Ve anlýyoruz ki
yenilmeden galip gelemiyor,
her zaferde kendimizi de yeniyoruz.




Sosyal Medyada Paylaşın: