Ne oluyor demeden uçup gittin de, ben seni tutamadým avuçlarýmda. Geriye dönüp baktýðýmda görüyorum ki, bütün çabalarým boþuna. Boþuna döktüðüm diller. Boþuna gelmeyeceðini bile, bile, beklenen uzun geceler.
Yüreðimde kök salan o çýnarý, yalnýz ben mi büyüteceðim? Ben mi? Yýllar boyu gelmeyeceðini, bile bile seni bekleyeceðim. Ýstemez miyim sanýyorsun? Her gecenin sabahýný kapý eþiðinde, yan yana, omuz omuza karþýlamak, ve seni kendi ellerimle soyup, uykunun sýcak kollarýna býrakmak.
Geceler sabahý, günler geceleri takip ediyor. Ýstemekle hiç bir þey olmuyor. Yýllar yýlý var ki giden gidiyor. geri dönmüyor SEVDA ÇÝÇEÐÝM Ýnsan ölmekle ölünmüyor. En kötüsü de: Ýnsan yaþarken öldüðünü bilmiyor.
(Teþekkürler Funda bahçekapýlý bu þiirin ilham perisi sensin teþekkür ederim.
11-05-2006-Perþembe) Tuðrul Ahmet Pekel Sosyal Medyada Paylaşın:
tugrulahmetpekel Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.