YORGUNLUK KAHVESİ

Çizdiðim tuhaf yolda yalpalamakla meþgulken
Bir kervansaray gördüm aniden, daldým içeri
Yorgunluk kahvemi içerken düþündüm durdum
"Çok mu önemsiyorum acýlarýmý?" diye sordum
Cevap gelmedi, tek baþýna kaldým bir yarým saat
Ama cevap belliydi zaten, ben boþuna konuþtum
Acý yaþamayan kalmýþ mý bu devirde?
Hikayelerin ham maddesi deðil midir acýlar?
Yalnýz benim yolum mudur dikenlerden geçilmeyen?
Hiç mi düþünmezsin sokak çocuklarýný?
Mendil satýp burnunu koluyla silen dilenciyi
Hayal kýrýklýðýyla yoðrulmuþ onca insaný

Kararýmý verdim, hýþýmla çýktým tekrar yola
Parasýný üstüyle verdim, hiç bakmadým arkaya
Bundan sonra hiçbir þeye üzülmeyecektim
Þükür kavramý girmiþti lügatýma
Fâni dünyadaki onca dert görünümlü þey
Dört dönüyormuþ kafamda yýllarca boþu boþuna
Bilerek yaptýðým hatalar bile gitmeyecekti zoruma
Þükür ki içtim o kahveyi, iyi geldi yorgunluðuma


Sosyal Medyada Paylaşın: