sahra çölünde gibi serap görmüþ harabeyi viran bakma diyordu gözleriniz
haykýrýþým daðlara yankýsý umutlara sesleniyorum düþtüðüm derin bir kuyudan
beni kim tanýr þarkýlarýn gizeminde bir saba makamý sedasýnda hatýrladýklarým sen vardýn ruhumun derin rýhtýmýnda yel gibi geçen zamanlardan
Semavat gölgesi düþmüþ yýldýzlarýn kalbine esas olan kaynaðý güneþinden habersiz
geceler mi karanlýklarý besliyor siyahtý umutlarýn göklere çýkar bazen duygular bazen çöpe atýlýr umutlar oysa mavi umutlarý ister umutsuzluk ise ölümü unutmak belki de, unutmayý hak edenlere güzel !
bazen bir kederdir beklenen bazen bir umuttur ötelenen
bel ki zamaný vardý açacaksa güllerin sevgi sunarsa nefret ettiklerin onlarda çok çileler çekti bir eflatun aþk bile deðil..
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ahmet KARA Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.