ADINI SEN KOY
-Adýný sen koy!
Ýlk celsede ilk sözüm bu olmuþtu.
Ya kalem kýrýlacak, ya yer gök Birbirine Kavuþacaktý.
Ölüm kalým meselesiydi benim için
Asýrlar kadar uzun geldi
Suskunluðu..
Ne canlý bir tanýk vardý, ne geçerli bir belge
Elimde.
Ýddialarýma kolay olmayacaktý,
Sayýsýz dosyanýn kurdu olmuþ bu Bilir Kiþiyi kendime...
Bir ses uzaktan, çok uzaktan
Kulaklarýma dolup,
Tüm evrene yayýldý birden!
-Ben bunun adýný koyamam !
Aþkýn ’hukuk tarihinde’ böyle bir davanýn emsali yok.
Ne adý konulabilir, ne tarifi
Yapýlabilir,
Ne þekli belirlenebilir.
Ortada ne suç, ne suçlu var çünkü!
Dünyevi bir olay da deðil üstelik...
Bu bir bütünün, yýllar sonra
Bir araya gelip, birbirini tamamlamasýdýr.
Yani ezelden biçilmiþ bir sevda gömleðinin,
Ýki bedeni sýmsýký sarmasý gibi…
Ezelden ebede yanmasý gibi…
Tülin Öztunç
Sosyal Medyada Paylaşın:
DEVRİM DENİZERİ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.