Sözün kýymetinden bî haber olan
Hýrs ile söyleyen dil çarptý beni
Saf duruþa, kýrk desise bulayan
Riyakâr edalý hâl çarptý beni
Fersah fersah kaçtým “ben” den uzaða
Niyetim halisken düþtüm tuzaða
Gam deðildi tutulsaydým sazaða
Açýlan çiçektim, dal çarptý beni
Sular buza kesti, sarktý saçakta
Çözüldü baðlarý düþdü sýcakta
Piþmek için konulduðum ocakta
Alev, ateþ deðil kül çarptý beni
Dönme dolap desem, döner iþi bu
Kayar kayganlaþýr suyun taþý bu
Hesaplý, hesapsýz adým baþý bu
Sarsýp silkeleyen, el çarptý beni
Döküldüm daðýldým hatýr yýkmadým
Ýbret nazarýyla, çirkin bakmadým
Azýksýz rehbersiz yola çýkmadým
Gönlümü verdiðim yol çarptý beni
Gözükara’m daðý duman bürüdü
Herkes bir hesapla yola yürüdü
Sevda çeken, çürüm çürüm çürüdü
Sevdâsý olmayan kul çarptý beni
Mehmet Gözükara
Seyr ü Sefer (sh. 143)
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.