MEVSÝMLERE DARGINIM, Bir zamanlar vakit hep ilk bahar sabahý idi Odamý her daim menekþe kokusu sarardý, Sabahlarý yüzüme esen sevda yeli ile uyanýrdým,
Baþ ucuma otururdu gönlümün sultaný, Narin elleri ile ürkütmeden saçlarýmý okþardý, Hep güne sevinç ile aþk ile merhaba derdim,
Dostlarým her daim gýpta ile bakardý bana, Yýllar sonra nazar,mý deðdi bize bilemiyorum, Dört mevsim ilk baharýma son bahar hazaný deðdi,
Ýstemeden da olsa ayrýldýk artýk iki yabancýydýk, Aðýr geldi ikimize bu þehir savrulduk baþka diyarlara, Onu bilemem ben bir daha hiç ilk baharý yaþamadým…