SÜREYYA

Süreyya diye bir kadýn vardý.
Geçmiþin eþiðinde bekliyordu.
Kaderi, kalemine galip geliyordu.
Kendini, geniþ olan zamanýn kollarýna býraktý.

Süreyya yalnýzdý, pencerenin denizliðinde oturmuþ,
Göðü seyre dalýp, bulutlara içini açmýþ,
Onlarý seviyor ve onlarla oynuyordu.
Birden huzursuz oldu Süreyya, aðlýyordu.

Kafasýnda, yediði naneler dönüyordu.
Ezeliyle baðlarýný koparmýþ, düþünüyordu.
Nereye, nasýl gideceðini bilmiyordu.
Süreyya huzursuzdu, aklý bir karýþ ve havaya karýþmýþtý.

Bulunduðu yerde deðil gibiydi .
Yarý uyanýk, yarý hayal aleminde dolanýyordu.
Süreyya, yaþadýklarý içinde bocalýyordu.
Bir kere daha yalnýzdý, Süreyya.

Yanýnda, ona destek olacak kimse yoktu.
Birden doðruldu Süreyya, þafaðý sonsuza ek,
Ruhu, bedeniyle vedalaþana dek,
Dönüþü olmayan bir yolculuða, meydan okuyordu.

Fatma SELÇUK
Sosyal Medyada Paylaşın: