Girmeyin Kanıma

GÝRMEYÝN KANIMA
Sabret aþkým, geleceðim yanýna
Yeter bu hasret, tak etti canýma
Girmeyin yeter, girmeyin kanýma
Yol verin gideyim, o nazlý yâre

Öldürüyor, þu gurbetin havasý
Baþýmda var, bir Allah’ýn belasý
Sanki filim gibi, dertler galasý
Yol verin gideyim, o nazlý yâre

Yeter çektiðim, bu dert çile yeter
Yol alýrsam eyer, o yollar biter
Bu can o yar için, ölüme gider
Yol verin gideyim, o nazlý yâre

Ayrýlýktan yana, bir söz veremem
Gidiyorsan eyer, gitme diyemem
Neden ayrýldýk biz, onu bilemem
Yol verin gideyim, o nazlý yâre

Sen bu dert ile, baþa çýkamasýn
Ateþ olsan, kimseyi yakamasýn
Kurulu yuvayý sen, yýkamasýn
Yol verin gideyim, o nazlý yâre

Dert çile çekmekle, oldum serseri
Kýrýksa kalbim, dinlemez kimseyi
Hata senindir, býrak o küsmeyi
Yol verin gideyim, o nazlý yâre

Daima aðlattýn, ne zaman güldüm
Dermaný ararken, çileyi buldum
Her yeni bir dertte, acemi oldum
Yol verin gideyim, o nazlý yâre

Bu çektiðim, acýdan daha beter
Çektiðim çiledir, bu bana yeter
Yetti o hasretin, burnumda tüter
Yol verin gideyim, o nazlý yâre

Bir gün gideceðim, yol verse daðlar
Sensiz Midayet ‘in, gurbette aðlar
Sevdiðim duymasýn, karalar baðlar
Yol verin gideyim, o nazlý yâre
(0181) Ekim 1979
Þair Midayet Kara


Sosyal Medyada Paylaşın: